اندک شمارند آنان که بدانند بر روی صحنه زندگی از برای چه آمده و وارسته و بند گسسته از خویشتن خویش، در گستره ای از کردارهای نیک، همگان را به انسانیتی اصیل رهنمون کرده باشند.
آری، نمیتوان نگفت و ننوشت از آنان که عهدهدار پژواک مهرورزی شدهاند، آنان که تردید را به تصمیم رسانده و جوانه های کوچک انسانیت را بی خستگی پاسدار شده اند.
ناباورانه روزها را گذراندیم،
بدون حضور او که باور داشتیم
وجود عزیزش نماد عینی شرف و مفهوم بخشایش بود
و هنوز با گذشت یکسال، عکس او با چارچوب قاب بیگانه است.
بزرگ مرد شهرمان،حاج رمضان پرکاوسی روحت شاد