اعتقاد فیروز نادری کافی است.

راستش برای من این اعتقاد امثال دکتر فیروز نادری کافی است و اصرار ندارم که بهانه ای برای اثبات بی اعتقادی کسی چون او پیدا کنم یا تلاش نمی کنم به تفتیش عقاید مردم بپردازم.

برای من همین اندازه اعتراف به اعتقاد و ایمان و همین فضیلت اخلاقی بسیار قابل ستایش است و از همین رو به جای جستجوی عیب و ایراد دیگران از نگاه خودم، بر عکس می گردم تا بهانه ای برای قدرشناسی فضیلت های انسانی و معنوی دیگران بیابم.

فضیلتی مثل سرپرستی یک نوجوان یتیم، فضیلتی مثل ترجیح ارزشهای اخلاقی بر موقعیت ممتاز کار علمی در ناسا، فضیلتی مثل این صداقت و شفافیت در گفتگو، فضیلتی مثل این قطره های اشک صادقانه …

چرا دنبال جدا کردن آدم ها هستیم، وقتی می شود بهانه ای برای آشنایی و مهربانی یافت؟

چرا روی تفاوت ها تمرکز می کنیم وقتی می شود نقاط اشتراک را جستجو کرد؟