مجمع خیرین شهرستان آمل سایت اطلاع رسانی مجمع خیرین شهرستان آمل
هر انسانی یک هویت دارد و همین هم کارش را راه می‌اندازد؛ یک جسم و روح و اسم و رسم که برای انجام تمام کار‌های روزمره کافی است.
اما در دنیای جدید اتفاقاتی افتاده که فراتر از ظرفیت‌های جسمی و روحی یک نفر است. مثلا یک نفر که باید هر روز صبح سر کار برود چقدر توانایی خواندن پست‌های همه دوستانش در شبکه‌های اجتماعی را دارد و تا چه ساعتی از شب می‌تواند بیدار بماند تا در نور گوشی تلفن همراه یکی‌یکی همه نوشته‌ها را بخواند و «لایک» بزند یا اینکه یک نفر چقدر می‌تواند گفت‌وگویی بی‌فایده را در صفحه «چت» ادامه بدهد. یک نفر چقدر می‌تواند در تمام ساعت‌های روز، هم کار کند هم به دانشگاه برود و هم در صف تاکسی مراقب جازدن بقیه باشد اما هیچکدام از پست‌های «کانال» را از دست ندهد؛ یعنی همان موقعی که سوار اتوبوس می‌شود مراقب باشد که چه نوشته‌ها و عکس‌هایی روی کانال آمده و آنها را درگروه‌های دیگر «کپی» کند تا همیشه از همه جلوتر باشد.
از طرف دیگر عضو شدن در همه این گروه‌ها و پیدا کردن چند هزار دوست که نه همه به اسم، یکدیگر را می‌شناسند و نه به عکس، از نظر روحی هم کار ساده‌ای نیست بالاخره اسم همه این افراد دوست و طرفدار،«دنبال‌کننده» است. کلمه «دوست» نوعی رابطه حسی است که برای هرکسی ظرفیتی را مشخص می‌کند. مثلا کسی که برای ۲۰، ۴۰یا ۷۰رابطه دوستانه آمادگی دارد ممکن است برای ارتباط با ۸۰۰ و ۹۰۰دوست مجازی کمی دچار مشکل شود. خیلی هم معلوم نیست این شخصیت‌ها واقعا وجود داشته باشند و فقط از یک اسم و تصویر ساخته نشده باشند.
از طرف دیگر حجم خبرها هم زیاد شده است. موقعی که هیچ رسانه‌ای وجود نداشت همان حرف‌زدن‌های روزانه برای با‌خبر شدن از همه اتفاقات مهم کافی بود. موقعی که روزنامه‌ها آمدند و بعد رادیو از راه رسید خبرها بیشتر شدند و حالا اینترنت نه فقط روی رایانه‌های شخصی بلکه روی گوشی‌های تلفن همراه اضافه شده است و شبانه روز انبوه اخبار و اطلاعات سراغ ما می‌آیند. این همه خبر دنیای مجازی را که نمی‌شود یک به یک کنترل کرد. غیر از اینها بازی‌های گروهی با جنگ و گریز‌ها و تمدن‌هایی که ساخته و نابود می‌شوند هم احتیاج به فرمانده دائمی دارند.
موقعی که دنیای مجازی تازه خودش را نشان می‌داد فقط بخشی از اوقات روزانه را اشغال می‌کرد اما این زمان هر سال بیشتر شد و حالا آنقدر زیادشده است که یک نفر باید تمام وقتش را در صفحه گوشی تلفن همراه بگذراند؛ پس خود فناوری که این بلا را سر ما آورده باید دست به‌کار شود و راهی بیابد یا راهی بسازد.
در دنیای واقعی کسی نمی‌تواند از روی خودش تکثیر کند و انسان دیگری بسازد اما حالا که همه‌‌چیزهای مجازی در حال پیشرفت است بعید نیست که شخصیت‌های مجازی جانشین آدم‌ها شوند و «روبات»های اینترنتی به نمایندگی از صاحبان حساب‌ها بخش مجازی زندگی آنها را اداره کنند یا با دوستان تماس داشته باشند و پای نوشته‌ها و عکس‌های آنها لایک بگذارند تا در دنیایی سراسر مجازی به زندگی ادامه دهیم.
محمد سرابی-همشهری آنلاین
